Είναι μαθηματικός, είναι αναγνωρισμένος συγγραφέας, είναι πειραματιστής, είναι ποιητής και μιλά εκτός από ελληνικά και αγγλικά και «τα.. ντόπια» σλάβικα. Δηλώνει Έλληνας, αν και πριν τον γνωρίσω άκουσα από πολλά στόματα να τον αποκαλούν «Σκοπιανό». Ο Τομ Πετσίνης δεν αρνήθηκε να μάθει την γλώσσα της φλωρινιώτισσας γιαγιάς του, που ήταν σλαβική. Δεν ζήτησε εύσημα για την ελληνικότητά του, δεν βγήκε στους δρόμους για να υπερασπιστεί την ελληνική του ταυτότητα, άφησε και αφήνει μέχρι σήμερα την πένα του συγγραφέα, που ομολογουμένως «κουβαλά» με αξιοπρέπεια και ταλέντο, να μαρτυρήσει την ελληνικότητά του. Η «Θεσσαλονίκη», το πρώτο του θεατρικό έργο, είναι μία από τις έμπρακτες μαρτυρίες της πολιτιστικής του ταυτότητας.
Πριν από κάμποσα χρόνια όταν το σκοπιανό ζήτημα είχε «φουντώσει» στην ελληνική παροικία της Μελβούρνης, ο Τομ Πετσίνης άφησε την Μελβούρνη για να αναζητήσει τις ρίζες του, όχι στην Φλώρινα απ’ όπου κατάγεται αλλά στην ελληνική μητρόπολη του πολυπολιτισμού την Θεσσαλονίκη. Μέσα απ’ αυτή του την αναζήτηση γεννήθηκε η «Θεσσαλονίκη», μία πολύ προσωπική δουλειά από την άποψη ότι πραγματεύεται πολιτιστικές έριδες αλλά και κοινές πανανθρώπινα συγκρουσιακές καταστάσεις, που μόνο τα ανθρώπινα συναισθήματα γεννούν.
Μεγάλο ατού της παράστασης, που από την Πέμπτη ανεβαίνει στην θεατρική σκηνή του LaMama στην Μελβούρνη, η παρουσία του ομογενή φωτογράφου και ηθοποιού Αντώνη Μπαξεβανίδη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τομ Πετσίνη, που βλέπει ότι ο Αντώνης αποτελεί μία ζωντανή «απεικόνιση» του ήρωα που υποδύεται.
Τον ρωτάω, πώς αντιλαμβάνεται την έννοια της ελληνικότητας και γελά έτοιμος να με μπερδέψει με... μαθηματικούς τύπους υποθέτω, δεν το κάνει όμως...
«Η μεγάλη μου αγάπη πέρα από τα μαθηματικά είναι το γράψιμο, οι λέξεις. Ξέρεις πως ξεκίνησε αυτή η αγάπη;» ρωτά και συνεχίζει....
«Έφηβος ήμουν όταν ο πατέρας μου με ρώτησε τι δώρο θα ήθελα για τα Χριστούγεννα. Δεν επέλεξα ποδήλατο ή κάτι άλλο. Επέλεξα αυτό που αγαπούσα. Ένα βιβλίο». Το βιβλίο που επέλεξε ο έφηβος Τομ και το περιγράφει τώρα με μία ξεχωριστή λάμψη στα μάτια είχε τον τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος». «Ήταν ένα υπέροχο βιβλίο που είχε σκαλισμένο με χρυσά γράμματα τον τίτλο στο εξώφυλλό του» μου λέει και το χρυσό των γραμμάτων φωτίζει τα μάτια του.
Από τότε ίσως έψαχνε να βρει την πολιτιστική του οντότητα, τις μεταλλάξεις που τον οδήγησαν να μιλά τρεις γλώσσες, την δύναμη να αποδεχθεί ότι είναι Έλληνας που σέβεται όχι μόνο την ελληνική του κληρονομιά αλλά και την οικογενειακή κληρονομιά της γιαγιάς του, που μιλούσε το σκοπιανό ιδίωμα.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ
Το έργο του Τομ Πετσίνη είναι στην ουσία ένα έργο έντονου προβληματισμού, και όχι μόνο, πολιτιστικού αλλά και συναισθηματικού. Η ιστορία της «Θεσσαλονίκης» ξεκινά από την Θεσσαλονίκη, λίγο πριν την γερμανική κατοχή. Στην Θεσσαλονίκη των Ελλήνων, των Εβραίων, των Μουσουλμάνων έχει την δική της πολιτιστική ταυτότητα,, που έστω και αν φαίνεται σαν μία και μοναδική, έχει επίπεδα και μάλιστα πολλά που λειτουργούν σαν δεσμοί για των διαφορετικών εθνικοτήτων κατοίκους της. . «Η πόλη αυτή έχει μία μαγεία, είναι μία συνισταμένη πολλών πολιτισμών που ζουν στην αγκαλιά της μέσα από ερείπια, παλιές δόξες, ιστορικές ανακατατάξεις, ανθρώπινες ιστορίες», λέει ο κ. Πετσίνης.
Μέσα σ’ αυτή τη Θεσσαλονίκη ένας Έλληνας και ένας Εβραίος συνέταιροι σε μία ταβέρνα ερωτεύονται την ίδια κοπέλα, τη Ρόζα. Οι πολιτιστικές διαφορές τους ποτέ δεν στάθηκαν αιτία συνειδητής σύγκρουσης μεταξύ τους, «η πόλη πάντα τους έδενε, τους κρατούσε κοντά γιατί και οι δύο ζούσαν μέσα στην αγκαλιά της», λέει ο Τομ.
Η Ρόζα, όμως, δεν είναι πόλη είναι γυναίκα και η καρδιά της δεν μπορεί να δεχθεί περισσότερους από έναν «κάτοικο» έχει απαιτήσεις είναι άνθρωπος. Η Ρόζα είναι ο λόγος που οι δύο συνέταιροι γίνονται… «εχθροί».
«Πανανθρώπινος ο έρωτας, πανανθρώπινο συναίσθημα η ζήλεια, παναθρώπινη και η πίκρα της προδοσίας και όλα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης και ο κάθε ήρωας τα βιώνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Αυτό ήθελα να υφάνω, αυτή την συναισθηματική πορεία και η Θεσσαλονίκη ήταν ο αρχικός μου καμβάς πάνω στον οποίο το έκανα», λέει ο Τομ, προσθέτοντας ότι η Μελβούρνη, μία πόλη με κοινά χαρακτηριστικά με τη Θεσσαλονίκη, μπαίνει στο θεατρικό του έργο για να ολοκληρώσει την συναισθηματική πορεία των χαρακτήρων αλλά και την πορεία της ζωής τους.
Η Μελβούρνη όπως και η μουσική του έργου είναι οι μοχλοί της κάθαρσης. Η Μελβούρνη γιατί είναι η πόλη που δέχθηκε κάθε εθνικότητα και μπορεί να φιλοξενήσει τον καθένα μας με αγάπη και σεβασμό. Η μουσική γιατί λειτουργεί σε επίπεδα συναισθηματικά και όχι λογικά και γιατί παντρεύει στοιχεία πολιτισμών με τον καλύτερο «μαθηματικό», σύμφωνα με τον κ. Πέτσινη, τρόπο αλλά σίγουρα και μελωδικό όπως κάνει για αιώνες τώρα.
Οι τρεις ήρωες μεταναστεύουν τελικά στη Μελβούρνη όπου και ξανασυναντιούνται.
neoskosmos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου