Πρόκειται για τον Κώστα Ριζογιάννη, ο οποίος διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού την ελληνική γλώσσα και τις παραδόσεις της πατρίδας μας και την πολύτιμη αυτή "κληρονομιά" την κουβαλούσε και στα 12 χρόνια (1998-2010), που διετέλεσε δήμαρχος του ιστορικού χωριού Μπελογιάννης στην Ουγγαρία.
Ο Κώστας Ριζογιάννης κατάγεται από το Λουτρό Καρδίτσας και πρόσφατα τιμήθηκε για την προσφορά του στον ελληνισμό στο 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο-Αντάμωμα Θεσσαλών, όπου και τον συναντήσαμε.
Από το 1994 έως το 1998 ήταν μέλος, ως σύμβουλος, της Αυτοδιοίκησης στο Δημαρχείο Μπελογιάννης. Τα έτη 1998, 2002 και 2006, εξελέγη δήμαρχος του χωριού, θέτοντας ως στόχο τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων, αλλά και την ανάπτυξη της περιοχής.
Το χωριό Μπελογιάννης έχει ιστορία 60 χρόνων, όπως και η παρακείμενη βιομηχανική πόλη Dunaujvaros. "Μετά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (1946-1949), πολλοί Έλληνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Αρκετοί από τους πρόσφυγες βρήκαν φιλοξενία στην Ουγγαρία. Οι κατατρεγμένοι έπρεπε να στεγαστούν και για τον λόγο αυτό ελήφθη απόφαση να ανεγερθεί στον νομό Fejer, σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από τη Βουδαπέστη, ένας νέος οικισμός για τη στεγαστική αποκατάσταση μέρους των προσφυγών. Τότε, στη θέση του σημερινού χωριού υπήρχαν χωράφια και λιβάδια. Αφού οριοθετήθηκε ο χώρος του οικισμού, οι σχεδιαστικές και οικοδομικές εργασίες ξεκίνησαν στις 6 Μαΐου 1950 με ραγδαίους ρυθμούς", μας λέει ο κ. Ριζογιάννης.
Χιλιάδες άτομα έλαβαν μέρος στα έργα. Οι ίδιοι οι Ελληνες συνεισέφεραν εθελοντική εργασία για την ταχύτερη ανέγερση των κατοικιών τους κι έτσι, με κρατική επιχορήγηση και σε χρόνο ρεκόρ, κατασκευάστηκαν 418 τυποποιημένες κατοικίες: συγκροτήματα μονώροφων συνεχόμενων κατοικιών, διπλοκατοικίες και μονοκατοικίες.
Παράλληλα, είχε αρχίσει και η ανέγερση κοινωφελών εγκαταστάσεων, όπως ήταν το μαγειρείο, το νηπιαγωγείο, το σχολείο, η κοινοτική βιβλιοθήκη, το κοινοτικό κατάστημα, το πνευματικό κέντρο και το ιατρείο.
Έως το 1952, το χωριό λεγόταν Gorogfalva (Ελληνοχώρι), ενώ στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Μπελογιάννης (στις 3 Απριλίου 1952). Ελληνικά ονόματα δόθηκαν και στους περισσοτέρους δρόμους (Παπαρήγας, Σαράφης, Γαβριηλίδης, Αθήνα, Μουργκάνα, Ηλέκτρα). Όπως ήταν φυσικό, οι νέοι έποικοι είχαν ανάγκη από επαγγελματική αποκατάσταση.
Το 1951 ιδρύθηκε ο Οικοτεχνικός Συνεταιρισμός, το 1952 ο Αγροτικός Συνεταιρισμός "Ειρήνη" και το 1954 ο Συνεταιρισμός Κατασκευής Έτοιμων Ενδυμάτων. Στον τελευταίο εργάζονταν 150 γυναίκες, σε δυο βάρδιες. Μετά την αποφοίτησή τους από τις τεχνικοεπαγγελματικές σχολές, οι νέοι έπιαναν δουλεία στα αστικά κέντρα της γύρω περιοχής.
Οι κάτοικοι του νέου χωριού είχαν συρρεύσει από 263 δήμους και κοινότητες της Ελλάδας. Ο αριθμός τους έφτασε το ανώτατο όριο το 1952, όταν ο οικισμός αριθμούσε 1850 ψυχές, για να πέσει αισθητά το 1954, οπότε πολλοί επαναπατρίστηκαν στην Ελλάδα.
Οι δυο λαοί (ο ελληνικός και ο ουγγρικός), σύμφωνα με τον κ. Ριζογιάννη, είχαν αναπτύξει αδελφικούς δεσμούς, είχαν μάθει να εκτιμούν τον πολιτισμό του άλλου και καλλιεργούσαν μαζί τις αντίστοιχες παραδόσεις τους, φαινόμενο που συνεχίζεται και στις ήμερες μας.
Μαζί γιόρταζαν και γιορτάζουν τις ουγγρικές και ελληνικές γιορτές. Εξακολουθούν να λειτουργούν ελληνικές χορευτικές ομάδες κι ένα μουσικό συγκρότημα, τα οποία έχουν σημειώσει λαμπρές επιτυχίες, τόσο στην Ουγγαρία όσο και στο εξωτερικό. Η κοινότητα διαθέτει και τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, που πρωτοσυστάθηκε το 1959. Με την ίδρυση του δημοτικού σχολείου είχε ξεκινήσει και η διδασκαλία των μειονοτικών γλωσσών, στην οποία συμμετέχουν και πολλά παιδιά, Ούγγροι. Εκτός από ουγγρικά βιβλία, η κοινοτική και η σχολική βιβλιοθήκη έχουν πλούσια συλλογή ελληνικών βιβλίων.
Η δεκαετία του '80 σηματοδότησε βαρυσήμαντες μεταβολές στη ζωή του χωριού, οι οποίες είχαν αντίκτυπο και στη δημογραφική σύνθεση. Ως αποτέλεσμα των ευνοϊκών εξελίξεων που σημειώθηκαν τότε στην Ελλάδα, πολλοί κάτοικοι πήραν τον δρόμο του γυρισμού για τη μητέρα πατρίδα. Σήμερα, οι περισσότεροι είναι Ούγγροι και οι Έλληνες αποτελούν μειοψηφία.
Η δεκαετία του '90 σημαδεύτηκε από ριζικές ανακατατάξεις. Οι κάτοικοι πήραν την πρωτοβουλία να οικοδομήσουν δίκη τους εκκλησία. Στην υλοποίηση του σχεδίου τους πρωτοστάτησαν ο σεβασμιώτατος αρχιεπίσκοπος και έξαρχος Μιχαήλ Σταϊκος και Κωνσταντίνος Δαφέρμος, ο οποίος ανέλαβε να καλύψει μονός του τις δαπάνες της κατασκευής. Και οι δύο είναι πλέον επίτιμοι δημότες της Κοινότητας, επισημαίνει ο κ. Ριζογιάννης.
Ο ορθόδοξος ναός αποπερατώθηκε στις 19 Μαΐου του 1996 και αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα του χωριού. Εξυπηρετεί ολόκληρη την κοινότητα και δέχεται και αλλόδοξους πιστούς. Λίγο αργότερα, εντός του 1996 ακόμα, το χωριό αδελφοποιήθηκε με τον δήμο Αγίου Δημήτριου της Αθήνας, συσφίγγοντας και με τον τρόπο αυτό τους δεσμούς με τη μητέρα Ελλάδα.
Το 1998 έγιναν οι εκλογές της Ελληνικής Μειονοτικής Αυτοδιοίκησης. "Η διατήρηση της ελληνικής παροικίας αποτελεί ζήτημα ζωτικότατης σημασίας για όλους μας και καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για την ανάπτυξη της κοινότητας, του νηπιαγωγείου και του σχολείου, όπου η ελληνική γλώσσα διδάσκεται με πολύ υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές. Επίσης, τα τελευταία χρόνια στην κοινότητα υλοποιήθηκαν πολύ σημαντικά έργα ανάπτυξης με αξιόλογες ενισχύσεις από τη Βουλή των Ελλήνων. Με τις ενισχύσεις αυτές ανακαινίστηκε η κεντρική πλατεία της κοινότητας, η περίφραξη του νεκροταφείου, το σχολείο και το νηπιαγωγείο- εξωτερικά και εσωτερικά- ενώ ασφαλτοστρώθηκε και η οδός που συνδέει τον ορθόδοξο ναό με το νεκροταφείο", επισημαίνει ο κ. Ριζογιάννης.
Σταθερή επιδίωξη, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η ανάπτυξη της κοινότητας και κυρίως της βιβλιοθήκης, όπου φυλάσσονται πολύτιμες συλλογές, εγκυκλοπαίδειες, ελληνικές εφημερίδες, σχετικές με την ιστορία της κοινότητας.
Κατά τα 60 χρόνια της ύπαρξής του, το χωριό δέχτηκε την επίσκεψη πολλών διάσημων ποιητών, καλλιτεχνών και πολιτικών. Το χωριό Μπελογιάννης γιόρτασε τα εξηντάχρονά του από την ίδρυσή του στις 21 Αυγούστου 2010, με πλούσιο αθλητικό και καλλιτεχνικό πρόγραμμα, καθώς κι
εκθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου