Η Στέλλα Τσιάμη στα 17 της, στην Κρήτη, ρίσκαρε τη ζωή της για να βοηθήσει τους συμμάχους, 23 για την ακρίβεια στρατιώτες αιχμαλώτους -18 Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς και 5 Βρετανούς- που είχαν δραπετεύσει και κρύβονταν κοντά στο σπίτι της στον 'Αγιο Νικόλαo.
Η ίδια, μαζί με τον πατέρα της και δήμαρχο της περιοχής, Δημήτρη Λιβανό, τους έκρυψαν στις σπηλιές και για δυο μήνες, με κίνδυνο να βρεθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του κατακτητή, μετέφερε μηνύματα που έκρυβε στις πλεξούδες της στους στρατιώτες, μέχρι που ο αδελφός της Τάσος μπόρεσε να τους φυγαδεύσει με μια ψαρόβαρκα.
Τέτοιες πράξεις ανδρείας, εντούτοις, δεν περνούσαν από τους Γερμανούς απαρατήρητες. Κάποιος σπιούνος σήκωσε το δάχτυλο και έδειξε το σπίτι του Λιβανού.
Ο αξιωματικός ζητούσε επίμονα πληροφορίες από τη Στέλλα με την κάνη του όπλου στραμμένη στα παιδάκια της αδελφής της. Τότε όρμησε επάνω του και πάλεψε μαζί του. Θα πρέπει να θαύμασε τον ηρωισμό της γιατί έφυγε από την ανοιχτή πόρτα χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Η Στέλλα παντρεύτηκε έναν Έλληνα στρατιώτη τον Λίο Τσιάμη και ήλθε στην Αυστραλία με τον άντρα της και το πρώτο παιδί τους, την Ελένη, το 1956.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, άνοιξαν ψαράδικο στο Wollongong, όπου διακρίθηκε για τη φιλανθρωπική της δράση, με ιδιαίτερη ευαισθησία για τους πεινασμένους και άστεγους.
Ποτέ δεν μιλούσε η ίδια για την ηρωική της δράση στην Κρήτη. Όταν πέθανε, όμως, ο πατέρας της και πήγε στην Κρήτη να μαζέψει τα πράγματά του, βρήκε κάτι το οποίο αισθάνθηκε ότι όφειλε να γνωστοποιήσει. Ήταν ένα γράμμα ευχαριστίας των συμμάχων που είχαν φυγαδεύσει και στο οποίο τους ευχαριστούσαν για το γεγονός ότι τους έσωσαν τη ζωή.
Η κόρη της Ελένη θα πει αργότερα: «Όταν γυρίσαμε πίσω, έγραψα στο Υπουργείο Απόστρατων της Αυστραλίας (Veteran Affairs) και τους πληροφόρησα για το γράμμα» Έτσι πριν 15 χρόνια σε μια τελετή που διοργάνωσε το RSL Ν. Ν. Ουαλίας, ο πρόεδρος του οργανισμού, Rusty Priest, την τίμησε με πιστοποιητικό ανδρείας.
Τρεις από τους παλαίμαχους που είχε σώσει ήλθαν ειδικά εκεί για να παρευρεθούν σ' αυτή την εξαιρετική τελετή και να την ευχαριστήσουν προσωπικά. Ήταν οι Dr. Charles Hosking, Kingsley Murphy και Jack Cole.
Η ίδια, με ταπεινοφροσύνη -για την οποία θαυμάστηκε ακόμη περισσότερο- θα πει: «Δεν είμαι ηρωίδα. Φοβόμουν. Δεν φοβόμουν όμως το θάνατο. Έκανα οικογένεια και είχα μια καλή ζωή. Ποιος μπορεί να ζητήσει κάτι περισσότερο από αυτό»; Η Στέλλα Τσιάμη απεβίωσε πρόσφατα, μετά από μια επώδυνη ασθένεια. Ο γιος της και οι δύο κόρες της θα πουν ότι τους ζήτησε να «πενθήσουν με αξιοπρέπεια».
Ήταν ο τρόπος που ταίριαζε σε μια γυναίκα που στον ανθό της νιότης της περιφρόνησε τον θάνατο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου